και εν τέλει,
όλες μου οι εκτιμήσεις για το μέλλον άκυρες.
Σαν να θέλεις ν’ αγκυροβολήσεις με χάρτινες άγκυρες.
Ένα λεκτικό μαστίγιο, η σιγή των βιβλίων μου.
Αναζητώ καταφύγιο στη συλλογή βινυλίων μου.
Κάνω βρωμοδουλειές: καθαρίζω το είναι μου.
Συντηρώ το προφίλ του ευγενικού και ήρεμου.
Τραβώ τις κουρτίνες για τον ήλιο να μπει
όμως η Κοπεγχάγη είναι πάντα θαμπή.
Πάω μέχρι το μαγαζί να πάρω τα βασικά.
Για καλό και για κακό παίρνω παραπάνω, κλασικά.
Η φωτογραφική μου μηχανή ανίκανη
να αποδώσει τα λεπτά αισθήματα πριν τη θανή.
Ταινίες σε σπίτια φίλων και μουσική στον δρόμο.
Πού και πού μετρό, αποφεύγω τον νόμο.
Αυτή κάθεται στο τελευταίο κάθισμα με σταυρωτά
τα πόδια. Αναρωτιέμαι άμα θα βρω τα
κότσια να της μιλήσω.

Το χρωμόσωμα που μου λύπη.
Το χρωμόσωμα που μου χαρά.
Το χρωμόσωμα που μου λύπη.
Το χρωμόσωμα που μου χαρά.

Έχεις βγει ποτέ μεσάνυχτα στην Κοπεγχάγη;
Θα δεις η έναστρη νύχτα τι προϊόντα εξάγει.
Γυρνώ σπίτι στις 5. Το κτήριο κοιμάται.
Δεν έχω δει αυτιά στον τοίχο, ξέρω όμως πως θυμάται.
Γράμματα καρφιτσωμένα, ζωγραφιές και μια αφίσα.
Έχω χώρο γι’ άλλο ένα άτομο ίσα-ίσα.
Καλύτερα στο σπίτι, έξω πανούκλα παντού.
Προσκαλώ το άλλο άτομο με μια κούκλα βουντού.
Προσεύχομαι στον άνεμο να τη φέρει κοντά μου,
να γίνει το φως που θα προβάλλει την τρυφερή σκιά μου.
Χαμένος μες στους ήχους ενός ανήκουστου ζεν.
Η σοφία των κοάν μέσα σε στίχους του Κοέν.
Στέλνω τις ιστορίες μου σε ανόμοιους ανώμαλους,
άμυαλους που κατοικούν σ’ ανώνυμους ανεμόμυλους.
Αυτή κάθεται σ’ ένα πισί κάπου αλλού, μ’ ευάλωτα
καλώδια. Αναρωτιέμαι άμα θα βρω τα
κότσια να της μιλήσω.

Το χρωμόσωμα που μου λύπη.
Το χρωμόσωμα που μου χαρά.


Χαρμόσυνα χρωμοσώματα, ασπρόμαυρα γονίδια.
Καταρράκτες καθρεφτίζονται στα πιο μικρά σταγονίδια.
Η βροχή που ρίχνει έξω συνοψίζεται σε μια στάλα.
Βγαίνω έξω για να τη βρω, την πετυχαίνω στη σκάλα.
Η δασκάλα του νέου. Ο μαθητής του παλιού.
Καπηλεύομαι όνειρα. Πορθητής καπηλιού.
Την προσκαλώ μαζί μου να μεθύσουμε καλά.
Να καθίσουμε στο τίποτα, να απωθήσουμε πολλά.
Για κάθε βήμα που κάνω, η απόσταση διπλή.
Για κάθε ανάσα που χάνω, μια απόφαση δειλή.
Ο χρόνος εναντίον μου μ’ ενός χρησμού δυσοίωνου
τις λέξεις να γυρνούν στα έσχατα των ημισφαιρίων μου:
Λογική και φαντασία. Μαγική εξουσία.
Μαθηματική συνουσία. Τυραννική ικεσία.
Όσο αναπτύσσω χρωμοσώματα σιγουριάς
χάνω από τ’ άλλα αντισώματα πονηριάς.
Βρήκα τα κότσια μα έχασα τα λόγια μου.

Το χρωμόσωμα που μου λύπη.
Το χρωμόσωμα που μου χαρά.
Το χρωμόσωμα που μου λύπη.
Το χρωμόσωμα που μου χαρά.


Δέντρα μου ‘πανε για σένα,
Ο άνεμος πες μου πού πάει;
Δε γνωρίζεις καν για μένα,
Η σκέψη πες μου πού πάει;
Δεσμευτήκαμε στο χώμα,
Η ρίζα πες μου πού πάει;
Δες τριγύρω σου το χρώμα,
Η σκιά πες μου πού πάει;
Τώρα φεύγεις μακριά μου,
Ο άνεμος ξαναγυρνάει.
Το ρυάκι δάκρυά μου,
Το νερό ξέρει που πάει.
Θα πνιγώ μες στους λυγμούς μου,
Η σκέψη ξαναγυρνάει.
Θάβομαι μες στους σφυγμούς μου,
Η σκιά μου με παρατάει.