“Παροιμίες για Παρανοϊκούς 1: Μπορεί να μην αγγίξεις ποτέ τον Αφέντη, μπορείς όμως να γαργαλήσεις τα πλάσματά του.”
“Παροιμίες για Παρανοϊκούς 2: Η αθωότητα του πλάσματος είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την ανηθικότητα του Αφέντη.”
“Παροιμίες για Παρανοϊκούς 3: Αν σε κάνουν να θέτεις τις λάθος ερωτήσεις, δεν πρόκειται να ανησυχήσουν για τις απαντήσεις.”
“Παροιμίες για Παρανοϊκούς 4: Εσύ παίζεις κρυφτό. Αυτοί κυνηγητό.”
“Παροιμίες για Παρανοϊκούς 5: Οι παρανοϊκοί δεν είναι παρανοϊκοί επειδή είναι παρανοϊκοί, μα επειδή συνεχίζουν να μπλέκονται οικειοθελώς, σαν ηλίθιοι, σε παρανοϊκές καταστάσεις.” (Thomas Pynchon - Το Ουράνιο Τόξο της Βαρύτητας)

Τα πάντα έχουν χαθεί. Βάρος μέσα στο ελάχιστο.
Δειλία κι απελπισία, μα και θάρρος ατεμάχιστο.
Ερωτηματικά την πόρτα χτυπούν σαν δανειστές.
Αναμνηστικά αντικείμενα λειτουργούν σαν βασανιστές.
Πειθαρχία κι υπομονή. Τώρα ο χρόνος είναι δικός σου.
Αγάπη και εμμονή. Είσαι μόνος. Αφοσιώσου.
Αναπνοές ορατές. Ο παλμός σου σκοτεινός.
Οι μνήμες κριτές. Ο λαιμός σου στεγνός.
Η ανάσα γίνεται ρολόι, ήχος στην υγρασία.
Οι λέξεις είναι άχρηστες, δίχως σημασία.
Οι φωνές χαράς από την άκρη του δρόμου όλες ψεύτικες.
Η εξαφάνιση του μόνου ατόμου που εμπιστεύτηκες.
Όπως το υπολόγιζες. Πριν πατήσεις τα τριάντα.
Ύστατη έκκληση για κάτι που θα κρατήσει για πάντα.
Πέσε κάτω στο πάτωμα, κινήσεις νεκρικού χορού.
Η σιωπή σου φοράει τη μάσκα ουρλιαχτού ηχηρού.
Βαρέθηκες να 'σαι δούλος μιας ανθρωπότητας χαζής.
Απώλεια ελπίδας. Δεν έχει νόημα πια να ζεις.
Ο βωμός της ύπαρξής σου αφιερωμένος σ' εκείνη.
Κι αυτή άξαφνα ξεχνά και στη μοναξιά σ' αφήνει.
Κλείσε τα μάτια έχοντας ήδη σπάσει ένα μπουκάλι.
Γρήγορα πριν το μυαλό φτάσει σκέψη άλλη.
Εγωκεντρική εξαΰλωση, το είναι σου διαλύεται.
Η πιο περιεκτική δήλωση που δεν αναλύεται.
Φίλα το στοιχειό. Μίλα στους νεκρούς.
Γίνε φίλος μαζί τους, σε λίγο θα 'σαι απ' αυτούς.
Τώρα πια καταλαβαίνεις πως το τέλος σου θα 'ναι όψιμο.
Παίξ'το ήδη πεθαμένος για να μη νιώσεις το κόψιμο.

Τρικυμία, ακολουθείται από τη λιποθυμία.
Δάκρυα και γέλια. Νιώθω μία μονοχρωμία.
Ολομόναχος στου λάκκου το κενό είσαι λίγος.
Κάνε έρωτα στην μνήμη και άκου το ρίγος.

Στη μαύρη μαγεία σ' ωθούν, ζώα ψόφια καραδοκούν,
ξόρκια ατόφια θα ειπωθούν, τα γιατροσόφια δεν αρκούν.
Μόνο η όπλιση του χεριού σου πια γεμίζει την πνοή σου.
Μόνο η πρόκληση πόνου σού θυμίζει τη ζωή σου.
Ήρθε η ώρα της σπονδής. Την αγάπη τρέχεις να σώσεις.
Κόψε τη σάρκα σου για να δεις τι έχεις να δώσεις.
Αντίθετα με την ελπίδα για έναν εαυτό αναστάντα,
βρήκες το κάτι που θα κρατήσει για πάντα.
Καθώς το γυαλί διαπερνά τη φλέβα σου κι όλα μαυρίζουν,
οι αναμνήσεις σου σαν πύρινες μύγες σε τριγυρίζουν.
Δεν έπρεπε στην αγάπη να δώσεις ποτέ αξία.
Κόψε πιο βαθιά ώσπου να νιώσεις την ασφυξία.

Τρικυμία, ακολουθείται από τη λιποθυμία.
Δάκρυα και γέλια. Νιώθω μία μονοχρωμία.
Ολομόναχος στου λάκκου το κενό είσαι λίγος.
Κάνε έρωτα στην μνήμη και άκου το ρίγος.

Κλείσ' το φως, σύντροφος, κομμάτια γυαλί.
Στη σκοτεινιά παντοτινά η ματιά σου θολή.
Κλείσ' το φως, σύντροφος, κομμάτια γυαλί.
Στη σκοτεινιά παντοτινά η ματιά σου θολή.